فقط با تو
خیلی سخته آدم واسه کسی که زندگی کردن رو بهش یاد دادحرف بزنه اونم حرفای دلش رو
شاید چیزایی که نوشتم وزن وقافیه نداشته باشه اما حرف دله . هر چی که قلم ام از دل دستور
گرفته و نوشته رو من بدون کم و زیاد و بدون ویرایش واستون نوشتم .
شما هم کمکم کنید هم واسه بهتر شدن وبلاگم وهم واسه سرو سامون گرفتن افکارم .
دو تا جمله معروف اون فرشته نجات رو براتون می نویسم شاید براتون جالب باشه :
۱- موقع برخورد با مشکلات زندگی باید بین بد و بدتر یکی رو انتخاب کردوبهتره که بد رو انتخاب
کنیم ( همیشه آویزه گوشم بوده عزیزم )
۲- هر غیر ممکنی که غیر ممکن نیست!
نظر شما در مورد این دو تا جمله چیه ؟ واستون کاربرد داشته؟ راحتتر بپرسم اصلا قبولش دارید ؟
منتظرم باشید با یه عالمه حرفای نگفته...........
حرفهایم را با تو می گویم فقط با تو
ساده با تو می گویم
از دردی که خانه ام را ویران کرد
و مهتاب را از اندیشه ام دزدید
به تماشا نشسته ام
و در تمنای یک نگاه
و یک فرصت برای مهربانی
جهان خاموش است
و هیچ چشمی مهربانی را نمی بیند
می خواهند دستانم را به تاریکی پیوند دهند
و من در تکاپو
برای رهایی و پرواز
تنها به تو می اندیشم
تو
هنوز جاذبه نگاهت مجذوبم نکرده بود
که اتفاق به بام افتاد
نمی دانستم جذبه ای دیگر مرا می کشد
و لحظه وداع را التماس می کنی
مات شده ام
حیرانم وسرگردان
زیر پای بی تفاوتی ها له شده ام
در سکوتی تلخ
تو برایم دست تکان می دهی
و من خیره بر جاده
می اندیشم
به ابدیت
جدا از هم
فردا باید برویم
غریبه ها منتظرند
.................................................................
دوری ات را باور ندارم گرچه می دانم تو دوری.هر شب در سرزمین زیبای
آرزوهایم دست در دست هم قله ای فتح می کنیم. تو با منی و من با تو بی
هیچ هیاهو به دور از مرد و نامرد و شیرین ترین لحظه هایم خوابی است در
پناه تو.ومن خوشبختم فقط تا صبح . تاریکی شب را با خود به صبح می آورم و
در لحظه لحظه زندگی ام آن را می نگارم و کاش برایم صبحی نبود و هیچ گاه
چشمانم خواب طلایی را فراموش نمی کرد.
تیره روزی ام را با زیبایی سکوتم در آمیختم تا عابران بی تفاوت خیالم مرا آشفته
نبیند و پندارند که من آرزویی ندارم و هیچ چیز مرا نمی ترساند.
...................................................................................
سکوت
هیاهویی که هیچ نمی فهمی
گریز از دانسته ها
چاره جویی
شفاف در پس تاریکی
بی گمان آمیخته با کوله باور وحشت
و هر آنچه می دانی محبوس در سینه ات
گنجینه ای ملزوم
آهنگی موزون
خاطراتی نا معلوم
شیوا اما غریب
به روزگارانی می اندیشم که فاصله گم شده ای
بیش نبود
و اکنون
ضجه اش عبور ثانیه هاست
مجالی نیست
نشانی ات کجاست؟
پشت کوچه های دل تنگی
یا در سرزمین
آوارگی ها و پریشانی ها
با کدامین غزل تو را بخوانم
وقتی که شعر مرا فریاد می کند
مجالی برای عشق نیست
وقتی که خاطره تازیانه ای است
شب های مشوش خیال آلود را.....
بی تو هیچ ام
تقدیم به خالق بهانه هایم
به تک ستاره اشعارم
به تو
به تو آواره ی سرزمین دلم
و
خانه نشین مطلق افکارم