حسرت
تو چه کرده ای با دستانم
که این چنین بر دوری ات سوگوارند
این دستان نحیف
هم چنان
انتظارت را می نویسند
تا در آخرین ترانه تو را بیابند
......................................................................................
رفتی و من با دیدگانی خونین
لحظه لحظه گام هایت را شمردم
و در دشت غربت
عشق ات را جستجو کردم
اما
کاش می فهمیدم
معنای برق چشمانت را
در سیاهی شب
که با لبانی خسته گفتند:
"دوستت دارم"
.....................................................................................
لبان خسته ات را
در آن تاریکی سرد
در لحظه های نفرین شده شبی سیاه
در لابه لای درختان بی هویت پیاده رو
رقصاندی:
دوستت دارم.
من بی تو هیچ ام
و
با تو بی نیاز از این هستی
خسته ام
سرگردان عشق توام
و
آواره ای پرسه زن در کوچه هایی غریب
...............................................................................................................
با شوقی عاشقانه مرا سرودی
مرثیه ات تمامی نداشت
در سیاهی شب بر کاغذ دلت
وجودم را تصویر می کردی
و با روزنه ای
امید را در تصویر نا تمام ات زنده می ساختی
و اینک
که روزهای تنهایی مان می گذرد
به انتظار نشسته ام
تا
تصویرت را در پایانی ترین نقطه
به یادگار بگذاری
.....................................................................
در حسرت آن جمله
به غم می اندیشم
که چگونه بر بادش دادم
کاش فرصتی بود
تا
در گردبادی ترین لحظاتم
با لبانی شرمگین
در چشمانت می نوشتم
"دوستت دارم"
