روزگار تنهایی

 

من و خاطره هایت  

تو و شاید خیالم   

من و خواب سیاه چشمهایت  

تو حتی نگاه دستهایم     

من و دلبستگی با ابروانت  

تو و رفتن به شام لحظه هایم   

من و بی تو به سوگ خنده هایت  

تو و شاید صدای گریه هایم   

من و بی تو اسیر گام هایت    

تو و رفتن به جرم یاد هایم   

من و راضی به خواب بی صدایت  

تو و تلخی به دیدار نگاهم   

من و تنها نشستن در هوایت  

تو و حتی نماندن در وفایم  

 

؛ دلم کپک زده 

که سطری بنویسم از تنگی دل ؛ 

ورق هایم پاره شده 

معلوم است 

وقتی جگرت سوخته باشد 

وقتی قلبت آتش گرفته باشد 

دیگر ورقی نمی ماند 

چه گویم 

که از تنگی دل 

لب از لب باز نمی شود 

قلم خشکیده ام در مرداب تنهایی 

سرگردان است 

شیشه های غبار گرفته ی اتاقک زیر شیروانی 

به انتظار باران. 

ثانیه می شمارد 

ناودان هم ترانه اش را فراموش کرده 

در خود می گرید 

و گم کرده اش را در تمناست 

ورق هایم پاره شده 

لب از لب باز نمی شود 

......................................................................................... 

    من با تو دو کلام حرف دارم  

زمزمه هایمان نا تمام مانده 

آن شب که تقدیر آهنگ جدایی برایمان سرود 

ضجه هایم پشت در های آهنین گم شد 

و تو از همان راه برگشتی 

حرفی ساده برایت دارم 

حرفی از رورهای فراموش شده 

و گام های تبعید شده 

حرفی از دل تنگی هایم 

از سینه نالانم . 

از شب های نفرین شده ام برایت بگویم 

یا 

از روزهای خاک آلوده ام . 

تمام شدنی نیست 

؛ با تو سالها حرف دارم ؛ 

حرفی ساده 

حرفی ساده از نگاهی که در همان کوچه تاریک هنوز منتظر است 

 ................................................................................................................... 

تنها چیزی که می بینم 

سنگینی سنگین سنگی سرد است 

در قلبی یخ زده از برف های تابستان 

و تنها نگاه مطمئن 

آواری است از پوشالی ترین دیوار