مرداب
روزی می آید که من
در مرداب تنهایی
از غصه می میرم وتو
آن هنگام
برچشمهایی می نگری
و دستانی را لمس می کنی
که من در آن گمشده ام
و از لبی شیرین تر بوسه می چینی
.
.
.
بر تابوتم نمی نگری
می دانم
.
دلهره
بر ثانیه هایم که می نگرم
پر اضطرابند
و
مملو از دلهره
چقدر
خون دل خوردن بر این لحظه ها
چقدر منتظر ماندن بر این باورها
هیچ نمی ماند
جز سایه ی پریشانی
۲۹ اسفند
متولد شده ام در دنیای بی بهار
و در میان دستانی سنگی
قامتم را باهیاهویی برافراشتم
که مرا به خفقان می کشید.
به نابودی ونیستی
تاروپودم را در منجلابی بافتند که
خوف و وحشت بیداد می کرد
تشویش . تنها آهنگ زندگی ام
و غربت. تنها رنگ آشیانه ام
سر در گریبان
و در پی سرابی روانه ام
به سایبانی می اندیشم
که شاید باشد!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
۲۹ اسفند روز تلخ آغاز
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
